Life of Brian

Den britiske komedia Life of Brian vart utgjeven i 1979. Filmen som på norsk har fått tittelen Profeten Brians liv og historie, vart ikkje automatisk tillaten i Noreg. Da den kom hit i 1980, vart den først stoppa, og vart ikkje lovleggjort før langt seinare same år. Medietilsynet, eller Statens filmkontroll som det den gongen heitte, begrunna avgjerda med at den var blasfemisk og viste derfor til blasfemiparagrafen. Blasfemiparagrafen jobbast det med om dagen. Regjeringa vil nemleg fjerne paragrafen, og i staden utvide rasismeparagrafen til å omhandle "angrep på religion eller livssyn". Så gjenstår det å sjå korleis dette blir i praksis.

Når det gjeld sjølve filmen, så er det forståeleg at den vart skulda for å vere blasfemisk. Trass i at hovudkarakteren heiter Brian, og ikkje Jesus, så er det tydlege paralellar til den historia vi kjenner frå Bibelen. Det første vi ser er silhuetten av tre mystiske menn som rir på kamelar mot ei stor stjerne på nattehimmelen. Det neste er at dei besøkjer ei mor (spelt av ein mann) med ein liten baby. Dei ber med seg gaver som dei hevdar er gull, røkelse og myrra. Gjennom filmen veks barnet opp, blir vaksen, og blir alltid sett på som frelsaren. Dessutan er det ein del snakk om krossfesting gjennom filmen. Det er mange som let seg krossfeste og denne handlinga blir derfor simplifisert på eit vis og latterleggjer også Jesus og den historiske krossfestinga. Likevel har eg vanskleg for å forstå at filmen først fekk 18 års aldersgrense. Den er komisk, men ikkje grotesk på den måten som filmar med den aldersgrensa er i dag. Ikkje før i 2004 vart filmen sett ned til 11 års aldersgrense.

Colours of London

London er fargar frå a til å og kanskje til og med til å to gongar. Det er den mest fargerike byen eg nokon gong har vore i. Likevel presenterer eg her ein del bilde i fargar og ein del i svart/kvitt. Det er nemleg ikkje berre synlege fargar som fargar London. London er så utruleg mykje meir og let seg farge av både det eine og det andre.

Drosjer finn du i alle moglege slags fargar. Alt i frå prikkete kvite og gule til denne.

Tube map, eller kart over undergrunnssystemet er kjekt å ha og dessutan veldig oversiktleg nettopp på grunn av alle fargane.

Kven har vel ikkje høyrt eller sett dei raude telefonkioskane i England?

Dører finn du òg i alle fargar. Limegrøne, rosa, blå, raude, svarte, oransje, turkise - kort sagt; alle fargar.

Undergrunnsskilt ved Oxford Circus, betre kjend som Oxford Street.

Til og med menneska og kleda er fargerike i London!

Portobello Road sjarmerer mange med sine fleirfarga hus og små boder.

Også kjem delen som ikkje er like synleg fargerik. Ein mann sit åleine på ein benk og ser ut over Themesen. Han har kamera og stativ. Han har hatt, han røykjer og han passar perfekt inn i bildet når eg skal til å fotografere Westminster Palace med Big Ben.

Tower Bridge er flott, gamal og deler seg på midten eit par gongar for dagen.










Også er det London Eye. Eller berre The Eye, som den blir kalla. Det enorme pariserhjulet er kjend for mange og kan sjåast på lang avstand. Når det gjeld bildet til høgre, så kan det kan vere greitt for nordmenn å vite kva veg dei skal sjå i dét dei gjer seg klare til å krysse vegen.

Bruken av IKT i skulen går ned

Sjølv hugsar eg kor stas det var når vi ein sjeldan gong fekk bruke datarommet på skulen. Nå derimot, er det få minutt utan data i den vidaregåande skulen for min del. Men så er det altså slik: ein rimeleg fersk rapport frå ITU (Forsknings- og kompetansenettverk for IT i utdanning) Monitor 2009 - Skolens digitale tilstand, viser at bruken av IKT i grunnskulen har gått ned dei siste to åra. "Den norske grunnskolen er akterutseilt og klarer ikke å integrere data i undervisningen. Det går utover elevenes ferdigheter i alle fag", meiner Vibeke Kløvstad, prosjektleiar for ITU Monitor.

Thomas Hepsø, prosjektleiar for trygg mediebruk i Medietilsynet, meiner at det er viktig at unge lærer seg å utnytte teknologien på rett måte. ”Det er blitt helt vanlig at barn og ungdom bruker mye tid på data og Internett hjemme og på fritiden. Når underholdningsbruken av data er så stor er det veldig viktig å fokusere på den korrekte pedagogiske bruken av IKT i grunnskolen slik at denne siden av IKT kan utnyttes til fulle også”, uttalar Thomas Hepsø. Kjelde Bilde

Viljens triumf

Viljens Triumf, eller Triumph des Willens, som den originalt heiter, er ein propagandafilm frå 1935. Samtidig er den ein hyllest til der Führer, Adolf Hitler, som sjølv beordra at filmen skulle bli til. Filmen startar med at vi ser Hitler i fly – stigande ned frå skyene. Vel nede på bakken let han seg hylle av tusenvis med menneske som helsar han med ”Sieg Heil-helsingar. Det blir sagt at Hitler sjølv valde tittelen på filmen og at intensjonen hans var at ”filmen skulle vise forholdet mellom folket og føraren på ein dokumentarisk måte”[1]. Grunnen til at filmen blir omtalt som ein propagandafilm, er at det er propaganda i høgste grad. Hitler blir framstilt som ein helgen og folkevenn og folket elskar han som berre det. Dette einsidige bildet av han gjorde nok lett at folk trudde på det (det var jo òg meininga), og han fekk enda fleire ”tilbedarar”.

[1] Sitat henta frå http://www.bergen-filmklubb.no/Arkiv/CINEMATEKET_USF/vaaren_2005/VILJENS_TRIUMF.html

Bilde

Løvekongen

Andpusten, varm og lettare rosa i kinna er eg glad for å endeleg ha nådd toppen av alle trappetrinna i det gamle bygget i Covent Garden. Eg møter ein mann som sel program og eg seier ja takk til det dyraste. Det neste er ein slags bardisk med alskens avkjølte forfriskingar. Det går opp for meg at det er ganske strategisk å ha så mange trappetrinn også ein bardisk også vere sikker på at gjestane må vente ved bardisken i nesten ein halvtime før dei kan gå vidare.

Eg skal på musikal. The Lion King, som den så fint heiter. Etter å ha slukt ein iskald cider og sett litt i det dyre programmet seljaren prakka på meg, slepp eg endeleg inn i salen. Den gigantiske salen som ikkje tillet fotografering under sjølve showet. Før eg rekk å tenkje meg om er det heile i gang. Overveldande med det same. Dyr av alle slag dansar rundt på scena, den eine karakteren meir imponerande enn den andre. Hadde det ikkje vore for den fløyelsraude stolen hadde eg nok lett trudd eg var midt på ei eller anna afrikansk savanne.

Aller størst er elefanten. Enorm som berre det. Hyenar, fuglar, sjiraffar, gasellar og ikkje minst – løver. Alle desse er eksotiske skapningar vi kjenner att frå Disney-versjonen av The Lion King. Den store forskjellen er menneska. Kvar einaste karakter i denne musikalen er eit menneske. Eit menneske med anten ei maske, med ei slags dokke, eller kanskje som føtene til eit dyr. Imponerande er særleg menneskesjiraffane på stylter:

Eg oppdagar raskt at sjølve handlinga i stykket er ganske lik den vi kjenner frå Disney-filmen, der hovudkarakteren Simba går frå å vere liten løveunge til å bli vaksen løvekonge. På vegen kjem det som kjent fleire utfordringar i vegen. Scar, onkelen til Simba, finn ut at han ikkje lengre er eit alternativ som tronarving da Simba kjem til verda. Derfor har han alltid eit vondsinna forhold til Simba og faren, Mufasa. Død, sorg og forviklingar blir derfor ein del av historia, samtidig som det handlar om nestekjærleik og det å finne sin plass her i livet.

Musikalen har fått eit veldig sterkt preg av Afrika. Til dømes er mandrillen Rafiki i musikalen ei slags vis trollkvinne av noko slag, i staden for det raudnasa sjimpanseliknande dyret vi kjenner han som. Rafiki syng noko som i mine øyrer høyrest ut som eldgamle, afrikanske trolldommar og er ikledd ei afrikansk drakt av noko slag. Dansande grasstrå og likande er òg ein del av det heile. Slik er musikalen fantastisk; menneske spelar alle roller.

Hovudrolleinnehavar Shaun Escoffery (Simba som vaksen) har fleire sterke musikalske prestasjonar i denne musikalen. Høgdepunktet for min del er nok He lives in you, songen der faren Mufasa, som tidlegare har døydd, viser seg i form av eit kjempeløvehovud og talar til Simba. Dette får Simba til å innsjå kven han eigentleg er. Han skjønnar at han må lære av feila sine og vende attende, slik at han kan bli den neste løvekongen. Eit anna, svært humoristisk og livleg høgdepunkt er Timon og Pumbaa sin Hakuna Matata. Den bekymringsfrie tankegangen smittar lett, og snart er det ein fullsett og smilande sal som sit der.

Sjølv om musikalen nettopp har feira ti års jubileum i London i haust, så er det mage forventningar som skal innfriast når det er eit såpass kjent stykke det er snakk om. Desse forventningane innfrir sikkert for mange, men personleg saknar eg ein enda meir heilskapleg versjon av den kjente Can you feel the love tonight, for eksempel. Kortversjonen er heilt grei, men den mangla trøkket, energien og ”det lille ekstra” for å bli magisk, noko det absolutt kunne ha vore. Likevel er det med god grunn ein av dei aller lengst viste musikalane nokon sinne. Det er eit imponerande meisterverk av skodespelarar, Julie Taymor (regissør, kostymedesignar og masker) og scenemannskap. Absolutt verd ein visitt dersom du planlegg å besøke verdsmetropolen London.

Bilde henta frå her:
http://tourism.vic.gov.au/piecesofvictoria/april_2005/i/78168.jpg
http://iamluca.files.wordpress.com/2009/05/lion-king.jpg
http://images.broadwayworld.com/columnpic/TheLionKing10th04.jpg
http://media.pegasusnews.com/img/photos/2007/09/18/lionking1_t250.jpg

Test

Kan Kristin sjå dette?

Sofie den gode

Litt som twistposen, er Sofie Hundevadt Dahl litt av alt det gode. Mi gode veninne smiler litt sjenert, men som alltid breitt, idét eg spør ho om korleis ho vil bli framstilt som person. På spørsmål om kven Sofie eigentleg er, får eg masse latter, eit lett rosa ansikt og to snille auge. For sjølv om ho kanskje ikkje er klar over det sjølv, er Sofie ein sjeldan godhjerta person. Ein person som ikkje kjem til å forlate verda uforandra.

- Eg er kanskje litt monster på innsida, men ganske flink til å skjule det, trur eg, smiler Sofie lurt.

Sjølv om mor hennar som sjølv jobbar både seint og tidleg, i fjor haust skulda henne for å vere som Hermine Grang i Harry Potter, er Sofie ein heil himmel meir enn Hermine. Sofie er sosial og med på alt heilt ut i dei seine nattetimar (eller var det tidlege morgontimar?). Sjeldan ser du Sofie i dårleg humør, og har du det eine eller det andre problemet, stort eller smått, kan det meste fiksast med ei dose Sofie.

Sofie sjølv, meiner at noko av grunnen til det gode humøret hennar nettopp er at ho ikkje greier å vere sint over lang tid. - Det er kjedeleg å vere sur, det gidd eg ikkje, seier ho. Denne innstillinga gjer ho til ein godt likt person med mange venner og ein brei omgangskrets.

Kva interesserer gode Sofie da? – Venner er viktig for meg, svarar ho kjapt. Også er eg litt fan av heimekos med baking, bøker, tv og data. Likevel kan ho bekrefte påstanden om at ho er interessert i verda og det som skjer rundt ho. – Ja, eg er jo det. Men eg har lyst til å drive med så mykje forskjellig at eg ikkje heilt klarar å bestemme meg. Også er eg ganske treig og litt lat smiler ho lurt.

- Kva eg gjer om ti år? Da jobbar eg for ei betre verd ein eller annan stad. Eg vil iallfall jobbe med menneske på den eine eller andre måten, anten det er å løyse verdsproblem eller det er å spreie glede med ein koseleg kafé i den elles så grå kvardagen til folk. Og kven veit, kanskje er ho ti år i framtida aktuell som ein sentral internasjonal arbeidar for fred?

John Wayne

John Wayne er "scenenamnet" på ein svært kjend, amerikansk skodespelar, regissør og produsent. Han heitte eigentleg Marion Mitchell Morrison og levde frå 1907-1979. Han er kjend for sitt maskuline vesen og har derfor ofte hatt roller med slik karakteristikk. Nettopp derfor har han hatt roller i fleire westernfilmar. Han har dessutan spela i ei rekke filmar, dei fleste frå 1974 og utover, heilt til hans siste film i 1976. Han har fått ei eiga stjerne på Hollywood Walk of Fame og i juni 1980 fekk han Presidentens friheitsmedalje. I ein av hans tidlege filmar, Sagebrush Trail, spelar han rolla som cowboyen John Brant. Der er han hovudperson og skulda for mord, trass i at han eigentleg er uskuldig.

Elles hadde John Wayne eit konservativt politisk syn, og støtta mellom anna antikommunistar i si tid. Og i 1999 nominerte Det amerikanske filminstituttet han til ein av dei beste mannlege filmstjernene nokon sinne.
Bilde

Ut i skogen, bak eit gitter

Om westernfilmar

Når nokon nemner ordet western eller westernfilm er det fleire bilde som dukkar opp i hovudet mitt. Eg tenkjer med ein gong cowboyar, hestar, skyting, amerika, cowboykultur, "westernmusikk", drama, barar, drikking, lettkledde damer og generellt - det ville vesten. 

Westernfilmar er i dag ein eigen sjanger innanfor filmindustrien, og dei er kjenneteikna av stikkord som dei ovanfor. Du skjønnar med ein gong du tek til å sjå ein film, om dette er ein westernfilm eller ikkje. Dette er fordi særtrekka er såpass markante. 

Det viktigaste innhaldet i ein westernfilm er nok likevel cowboyar. Cowboyar som kjempar om eitt eller anna, som skal ta kvarandre. Handlinga er som regel lagt til ein eller annan gong på 1800-talet og ikkje minst - til Amerika. 

Ein ganske ny westernfilm, som kom i 2008, er Appaloosa. Her møter vi sherriffar, revolvermenn og nedstøva byar - det som høyrer med, altså. Sjølvsagt er det nokon som ikkje spelar heilt etter reglane når dei skal redde det eine og det andre og det heile toppar seg når det kjem ei ung og vakker enke inn i bildet.

Ein klassikar frå 1966 derimot, er The good, the bad and the ugly. Om ein samanliknar dei to filmane, trur eg ein finn ganske mange fellestrekk ved dei. Dei er begge westernfilmar. The good, the bad and the ugly inneheld òg fredlause revolvermenn, action og sherriffar. Pengar er òg med i bildet. Filmen avsluttar med ein revolverkamp ein seint vil gløyme, i følgje wikipedia sin artikkel.

Bilde

World Press Photo

Desse to gripande bilda er henta frå World Press Photo. På det fyrste er det noko med mannen og det uttrykket han har. Det fortel ei historie om det han har opplevd og mista. Ikkje minst sit eg att med fryktleg mange spørsmål etter å ha sett det. Kva har skjedd? Kvifor er han heilt åleine og kvifor er det så tomt? Kven si jakke er det? I tillegg er det veldig godt komponert og redigert. Det ser fryktleg "stille" ut, men samtidig står mannen midt i bildet og skrik av full hals og tek all merksemd.

Det andre bildet fortel òg ei historie. Dei to personane som blir skilt frå kvarandre med makt er tydleg glade i kvarandre. Hendene mot kvarandre på ruta viser det. Også her sit eg att med mange spørsmål. Kven er dei to personane? Kvifor blir jenta, som tydleg har gråte, frakta vekk i ein bil? Kva har skjedd? Ligg det forbode kjærleik bak? Jenta har òg eit uttrykk som fortel så mykje at eg ikkje heilt klarar å tolke det.

Jens, Jonas og Twitter

Det nærmar seg stortingval 2009. Politikarane debatterer etter tur og skrålar i munnen på kvarandre. Masar om skattekutt, miljøkrise og deira visjon. Den nye kanalen ut til folket er Internett. Det er der folk er og det er der folk ser dei. Facebook og Twitter er to av hovudarenaene i den nye valkampen. Jens og Jonas til dømes, dei twitrar. 

Dagbladet skreiv i går ein artikkel med tittelen "Gi Jens et twitterkurs, Jonas!". Dei skriv om dei to ap-politikarane sin bruk av nettstaden og påpeikar at Jonas har posta fleire oppdateringar på si første veke enn det Jens har gjort sidan april. Jonas er med andre ord inne dagleg, gjerne fleire gongar.

"I debatt med meg i går sa Siv Jensen at ekteskapsloven er naturstridig. Men Frp er for aktiv dødshjelp. Det mener jeg er naturstridig." Dette posta Jonas i går. Politikarane brukar Twitter for å fortelje kvar dei står i forhold til ulike saker og ikkje minst for å gje folk kjensla av at dei er der dei er, at dei er akkurat som vanlege folk. Jonas til dømes, svarar folk på alle moglege spørsmål. Jens derimot, er, som Dagbladet skreiv, noko mindre aktiv og svarar ikkje folk på same måten. Om denne personifiseringa av politikken skapar meir interesse blant folket er uvisst for meg, eg lurar heller på kva neste trekk er. Realityshow? 

Bilde