Kva gjer Pulp Fiction til ein postmoderne tekst?

Filmen Pulp FIction frå 1994 handlar om stoffmisbruk, svindel og grov kriminalitet. Alt foregår tilsynelatande i eit svært brutalt miljø, der blodbad skjer midt på lyse dagen. Så, midt i ei dramatisk spennande scene, til dømes i eit væpna ran, siterer hovudpersonane Bibelen medan andre snakkar til kvarandre som om dei var på ei roleg ferieøy. Eller, når boksaren Butch kjem attende til kjærasten sin og har tydleg vore igjennom litt av kvart. Han har drept eit par og er sjølv meir enn middels blodig. Likevel snakkar dei om pannekakar med blåbær, og det er absolutt ikkje ein motorsykkel han har rappa. Det er ein "Chopper".

Pulp Fiction er ein film med store kontrastar, til tider ironiske kontrastar. Den er sydd saman av mange historier, og hoppar derfor mellom ulike tider og scenario. Trass i at vi ser slutten både først og sist, så døyr ein av hovudpersonane (som er med i siste scena) i midten av filmen. Dei store kontrastane, og nesten latterleggjeringane i tillegg til komposisjonen i denne filmen, gjer at dette er ei postmodernistisk medietekst. Kjelde Bilde

Dykk i arkivet: viktigaste tv-minne

Det er over 6 år sidan jordskjelvet og tsunamien i Indiahavet. Skjelvet som på det kraftigaste vart målt til 9,3 på richters skala tok truleg livet av over 300 000 menneske (berre dei hardast ramma landa) og gjorde over 1,5 million menneske heimlause. Byar og bustader gjekk i oppløsying. Folk mista alt dei hadde. Verda var vitne til ei naturkatastofe vi seint kjem til å gløyme. Eg hugsar det var 2. juledag og onkel som slo på tven. Sjokkerande nyheiter om ei av nåtidas verste naturkatastofer strøymde mot oss i takt med flodbølgjene. Samtaleemnet rund kaffebordet vart noko einsformig den dagen.

Kjelder: wikipedia, youtube, bilde

Alfred Hitchcock: The Rope

Filmen ”The Rope” frå 1948 er regissert av britiske Alfred Hitchcock. Den omhandlar dei to vennene Philip og Brandon som kveler den tidlegare klassekameraten David. Motivet bak drapet er rein ideologi, dei har ikkje noko særskilt ”på han”. Ideologien deira, som og heng saman med temaet i filmen, er at nokre er ”sterkare” enn andre i samfunnet og at dei er overlegne dei som er ”svakare”. Brandon er overtydd om at dei er overmenneskelege, og slik rettferdiggjer han drapet. Ideologien kan samanliknast med nazismen og Hitler sine tankar, der den ariske rasa var overlegen jødane og ”svake” i samfunnet.

Filmen er kjend for måten den er filma på. Den har til dømes nesten ikkje klipping, sidan det er mest samanhengande filming på same location. Det er brukt mest halvtotalt utsnitt, med nokre nærbilde innimellom, da av viktige gjenstandar som til dømes mordvåpenet, nemleg reipet. Filmen inneheld òg ein del metaforar, som når Philip blir kalla ”the chickenstrangler”. Det er nemleg Philip som utfører sjølve kvelinga, medan den manipulerande Brandon berre hjelp til og assisterar. Philip er den litt meir underdanige typa som blir nytta som eit verktøy, og han lar seg herse med. Han er med andre ord ”kyllingen” som kveler. I ei samtale med mannen Rupert, som dei har gamal kjennskap til, kjem det òg fram at Philip ein gong i tida har kvelt kyllingar på den bokstavlege måten.

Det er ytterlegare parallellar til nazismen og Hitler sin tankegang i denne filmen. Brandon er den som får andre, altså Philip, til å utføre dritjobben. Han kontrollerar Philip store delar av tida. Filmen avsluttar med at Rupert, som har sakna David, finn ut av mordet og innser at han får sine eigne ord mot seg. Rupert har nemleg vore ein slags rettleiar for Brandon og Philip i tidlegare år, og er til sjuande og sist opphavsmannen bak ideen om overmennesket.

Kjelder:

Bilde, Helium.com, Wikipedia